Hume Highway: Broken down in the middle of nowhere
Door: Charlotte
Blijf op de hoogte en volg Charlotte
01 Maart 2015 | Australië, Melbourne
Goeiedagschotel!
Na een tijdje niks van me laten horen in de vorm van een blog, vond ik het na dit avontuur toch wel weer tijd om eens wat reisliteratuur met jullie te delen. Over NZ zal ik (nog) niet al te veel uitwijden omdat Nieuw Zeeland eigenlijk gewoon onbeschrijfelijk mooi en een ongelofelijk vette ervaring is geweest, maar de foto's eigenlijk genoeg zeggen! Ik zal (om de verwarring en de chronologische volgorde er lekker in te houden) later meer over Nieuw Zeeland schrijven. Wat ik er wel over wil zeggen is dat het een ongelofelijke mooi avontuur is geweest wat ik nooit meer zal vergeten! Het is helemaal niet erg en het is het meer dan waard, maar toch hebben het continue reizen, onderweg zijn, de activiteiten, nieuwe indrukken en de uren in de bus me wel enigszins opgebroken. Al snotterend typ ik dit verhaal, ik ben dus wel toe aan een wat "vaster ritme": het is tijd om te gaan werken en op zoek te gaan naar mijn eigen plekje. Dus daar gingen we! Weer richting Australië: heading for Sydney. Eenmaal uit het vliegtuig gekomen na een vlucht van zo'n 4 uur (nog nooit zo'n last van m'n oren gehad, gezien de verkoudheid) wist ik dat Ilse me met Jeanine op zou pikken op Sydney airport om vervolgens samen naar onze "thuisbasis" Collaroy te rijden en daar een nacht te blijven en weer wat "oude bekenden" te ontmoeten. In het vliegtuig had ik al enigszins ingecalculeerd dat er geen plek in het hostel zou zijn (aangezien we niks hadden geregeld), en toen we in Collaroy aan kwamen bleek dit inderdaad het geval te zijn. Geen probleem, want na een aantal drankjes in ons oude vertrouwde hostel met wat bekenden en nieuwe mensen die we hadden ontmoet hebben we gewoon in Ilse haar auto geslapen. Prima voor elkaar, best gelopen; de achterbank inklappen, bedje "uitklappen" en ready to go. Redelijk op tijd naar bed om de volgende ochtend vroeg op te staan en richting Melbourne te vertrekken. Alles leek goed te gaan, we zaten gezellig te lullen, het was prima weer en we passeerden de nodige prachtige uitzichten en leuke kleine stadjes. Zo ging het eigenlijk zo'n 400 kilometer door totdat we op een gegeven moment op een afgelegen highway reden en de auto een ratelend geluid maakte en vervolgens nergens meer op reageerde. Al enigszins geschrokken lieten we de auto naar een vluchthaven rollen. Aangezien er zo goed als niks was om hulp te vragen maar meteen internet aangezet om op zoek te gaan naar een nummer van een of andere wegenwacht die ons van dienst zou kunnen zijn. Online merkten we al dat je toch echt roadassist nodig hebt om iets te kunnen bereiken, en omdat Allianz bovenaan de zoekopdracht stond heeft Ilse daar een contract voor haar auto mee gesloten. 179 euro lichter zou de Australische wegenwacht ons wel op kunnen halen en weg kunnen slepen, echter, waar waren we? Beide niet bekend met het land, onwetend en geen enkel besef te hebben hoe ver we van Yass af zaten (praktisch ons enige referentiepunt) dachten we dat dit zo'n 10 kilometer zou moeten zijn (dit had ik op een bordje zien staan, maar aangezien we zo lekker aan het lullen waren zouden we er later wel achter komen hoe ver we er daadwerkelijk vanaf zaten...) Goed, Allianz was onderweg. Op dat punt zaten we al zo'n 2 uur in de brandende zon te wachten op hulp. Totdat de man die ons zou komen halen ons belde en ons meedeelde dat hij al zo'n 35 kilometer van Yass vandaan was en ons nog steeds niet had gevonden. Eerder had de telefoniste van Allianz ons al gevraagd de TomTom te checken naar locaties in de buurt (maar, aangezien je in the middle of nowhere bent en niet elke Tomtom even accuraat is was hier praktisch niks op te vinden). Hoe kunnen we er niet eerder aan gedacht hebben, Google Maps. Google Maps vertelde ons dat Cooinninee Road dichtbij was. De man vertelde ons toen dat dat in plaats van 10 km Yass zo'n 65 km van onze locatie vandaan was. Hij had een andere klus en keerde dus om. Een collega van hem scheen in de buurt te zitten. Eenmaal met die collega in gesprek bleek dat het nog eens 150 dollar zou kosten om ons weg te komen slepen, en gezien de omschrijving van de situatie die we gaven wist hij vrij zeker dat de motor opgeblazen was en er sprake zou zijn van een reparatie in de vorm van een nieuwe motor. We wisten dus al hoe laat het was. Aangezien dat toch echt een te duur grapje zou gaan worden kwamen we met het idee en besloten we het over een andere boeg te gooien: zelf op zoek gaan naar hulp. Eerst liepen we richting een soort verlaten boerderij wat we er toch net iets te spannend uit vonden zien (en we geteisterd werden door een sprinkhanenplaag met gigantische sprinkhanen) waardoor we toch maar besloten om te keren en de andere kant van de weg te proberen. Ook daar bleek na een grote oprit opgelopen te zijn een boerderij te zijn, waar een oudere mevrouw buiten liep. Na haar het verhaal uitgelegd te hebben nodigde ze ons meteen al uit binnen te komen zodat ze ons koud water kon geven. Alleen dat deed al zoveel goed. Wat een mooie boerderij was het ook! Vervolgens is ze met ons meegereden naar een servicestation in Jugiong (het dichtstbijzijnde dorpje, en versta onder dorpje in dit gedeelte van het land 2/3 straten met praktisch niks). Zo stoer overigens hoe fit die vrouw nog was, in haar 70ste jaren trapt zij gewoon nog even een 4WD schakelbak over de snelweg! Na de man die daar werkte de situatie uitgelegd te hebben bleek het dezelfde man te zijn die we eerder al aan de telefoon hadden gesproken, en hij zou ons toch echt 150 dollar gaan vragen. Toen weer richting haar huis gereden om daar te bedenken wat we nu eens moesten gaan doen. Na enig overleg met haar en haar man (Bill en Jill, geweldig) besloten voor de zekerheid de Greyhound richting Melbourne te boeken om daarna te bekijken wat er nog te redden zou vallen. Om een lang verhaal kort te maken (het is namelijk al een lang verhaal) kon de Road assist wat ons betreft dood neervallen aangezien zij alleen geld afgetroggeld hebben en (ook al hadden wij een fout gemaakt) ons vervolgens geen stap verder gebracht hebben. Omdat het laat en donker begon te worden konden we niks meer doen of regelen waardoor we uiteindelijk bij dit ontzettend lieve Australische echtpaar hebben geslapen. Terwijl wij zelfs blij zouden zijn met de grond als slaapplek, had Jillzelfs een aparte kamer voor ons met twee perfect opgemaakte bedjes met sprei en al, waar we goed geslapen hebben ondanks deze tegenslag. Ze hebben zelfs voor ons gekookt, appeltaart als dessert, de nodige kopjes thee en vervolgens een heerlijk ontbijt gekregen! Ongelofelijk aardig en gastvrij. We hebben gedurende ons gehele verblijf heerlijk met dit gezellige fijne Australische echtpaar gepraat over van alles en nog wat (ze vonden het vooral erg interessant om te horen hoe het er in Nederland en andere landen in Europa aan toe ging en vonden het maar al te leuk om over hun eigen ervaringen te vertellen). Het begon hier zelfs echt als een thuis te voelen waar ik later nog op terug zal komen. Het deed me af en toe zelfs denken dat het onze eigen oma was en ik dus praktisch bij m'n eigen grote vriendin aan het bivakkeren was! ;-) De volgende ochtend zijn we weer richting het service station in Jugiong gereden omdat Paul (de man die we al eerder hadden gesproken) ons had beloofd te laten weten wat hij nog voor ons zou kunnen betekenen aangezien Allianz ons zo bedrogen had. Hij vertelde ons dat hij de auto gratis weg zou slepen en hij er nog eens naar zou kijken. Jill, Ilse en ik zijn vervolgens weer teruggereden richting huis maar kregen tegen de verwachtingen in een hele Tour de Jill door het gebied. Met haar flinke schakelvermogen en de 4WD knalden we alle weilanden door en vertelde ze ons alles wat ze wist. Super interessant, dat is pas the Ozzie Experience! Na deze aangename detour kwamen we weer terug bij het huis waar we gezellig met elkaar hebben geluncht. En toen was het tijd om te gaan. Ook al hebben we hier maar 1,5 dag gezeten, het voelde raar. Na afscheid genomen te hebben van Bill, en onderweg naar de busterminal in Gundagai heeft ze ons weer van alles verteld en laten zien. Eenmaal bij de busterminal aangekomen hebben Ilse en ik nog even een flinke doos Lindt-bonbons gekocht omdat dat op dat moment de enige manier voorhanden was om deze lieve mensen te bedanken. Na nog even wat met haar gekletst te hebben kwam de bus aangereden. Toen moesten we ook afscheid nemen van Jill, waar ik eigenlijk best wel moeite mee had. Zoals ik al zei, eigenlijk is het gek, maar ondanks dat je er maar 1,5 dag hebt doorgebracht raak je best wel aan zo'n koppel gehecht als ze zoveel voor je over hebben en zoveel voor je hebben gedaan. Ik ben erg dankbaar en ondanks dat ik natuurlijk veel en veel liever deze blog vanuit Ilse haar eigen auto ipv vanuit de Greyhound had willen schrijven, zien we het beide als een geluk bij een ongeluk dat we bij deze mensen terecht zijn gekomen en dat ze ons zo ongelofelijk goed hebben opgevangen! Als ik weer terug in Nederland ben ga ik ze zonder twijfel een dikke vette bedankbrief sturen!
Dit was het voorlopig weer even, denk dat jullie ogen nu wel vierkant genoeg zijn. We zitten nu zo'n 6 uur in de bus en hebben nog een uur of 2 te gaan totdat we in Melbourne zijn. Dan kan de zoektocht naar een baan en hopelijk wat meer vastigheid beginnen en horen jullie snel weer van mij! :)
Cheeeers,
Charlie
Na een tijdje niks van me laten horen in de vorm van een blog, vond ik het na dit avontuur toch wel weer tijd om eens wat reisliteratuur met jullie te delen. Over NZ zal ik (nog) niet al te veel uitwijden omdat Nieuw Zeeland eigenlijk gewoon onbeschrijfelijk mooi en een ongelofelijk vette ervaring is geweest, maar de foto's eigenlijk genoeg zeggen! Ik zal (om de verwarring en de chronologische volgorde er lekker in te houden) later meer over Nieuw Zeeland schrijven. Wat ik er wel over wil zeggen is dat het een ongelofelijke mooi avontuur is geweest wat ik nooit meer zal vergeten! Het is helemaal niet erg en het is het meer dan waard, maar toch hebben het continue reizen, onderweg zijn, de activiteiten, nieuwe indrukken en de uren in de bus me wel enigszins opgebroken. Al snotterend typ ik dit verhaal, ik ben dus wel toe aan een wat "vaster ritme": het is tijd om te gaan werken en op zoek te gaan naar mijn eigen plekje. Dus daar gingen we! Weer richting Australië: heading for Sydney. Eenmaal uit het vliegtuig gekomen na een vlucht van zo'n 4 uur (nog nooit zo'n last van m'n oren gehad, gezien de verkoudheid) wist ik dat Ilse me met Jeanine op zou pikken op Sydney airport om vervolgens samen naar onze "thuisbasis" Collaroy te rijden en daar een nacht te blijven en weer wat "oude bekenden" te ontmoeten. In het vliegtuig had ik al enigszins ingecalculeerd dat er geen plek in het hostel zou zijn (aangezien we niks hadden geregeld), en toen we in Collaroy aan kwamen bleek dit inderdaad het geval te zijn. Geen probleem, want na een aantal drankjes in ons oude vertrouwde hostel met wat bekenden en nieuwe mensen die we hadden ontmoet hebben we gewoon in Ilse haar auto geslapen. Prima voor elkaar, best gelopen; de achterbank inklappen, bedje "uitklappen" en ready to go. Redelijk op tijd naar bed om de volgende ochtend vroeg op te staan en richting Melbourne te vertrekken. Alles leek goed te gaan, we zaten gezellig te lullen, het was prima weer en we passeerden de nodige prachtige uitzichten en leuke kleine stadjes. Zo ging het eigenlijk zo'n 400 kilometer door totdat we op een gegeven moment op een afgelegen highway reden en de auto een ratelend geluid maakte en vervolgens nergens meer op reageerde. Al enigszins geschrokken lieten we de auto naar een vluchthaven rollen. Aangezien er zo goed als niks was om hulp te vragen maar meteen internet aangezet om op zoek te gaan naar een nummer van een of andere wegenwacht die ons van dienst zou kunnen zijn. Online merkten we al dat je toch echt roadassist nodig hebt om iets te kunnen bereiken, en omdat Allianz bovenaan de zoekopdracht stond heeft Ilse daar een contract voor haar auto mee gesloten. 179 euro lichter zou de Australische wegenwacht ons wel op kunnen halen en weg kunnen slepen, echter, waar waren we? Beide niet bekend met het land, onwetend en geen enkel besef te hebben hoe ver we van Yass af zaten (praktisch ons enige referentiepunt) dachten we dat dit zo'n 10 kilometer zou moeten zijn (dit had ik op een bordje zien staan, maar aangezien we zo lekker aan het lullen waren zouden we er later wel achter komen hoe ver we er daadwerkelijk vanaf zaten...) Goed, Allianz was onderweg. Op dat punt zaten we al zo'n 2 uur in de brandende zon te wachten op hulp. Totdat de man die ons zou komen halen ons belde en ons meedeelde dat hij al zo'n 35 kilometer van Yass vandaan was en ons nog steeds niet had gevonden. Eerder had de telefoniste van Allianz ons al gevraagd de TomTom te checken naar locaties in de buurt (maar, aangezien je in the middle of nowhere bent en niet elke Tomtom even accuraat is was hier praktisch niks op te vinden). Hoe kunnen we er niet eerder aan gedacht hebben, Google Maps. Google Maps vertelde ons dat Cooinninee Road dichtbij was. De man vertelde ons toen dat dat in plaats van 10 km Yass zo'n 65 km van onze locatie vandaan was. Hij had een andere klus en keerde dus om. Een collega van hem scheen in de buurt te zitten. Eenmaal met die collega in gesprek bleek dat het nog eens 150 dollar zou kosten om ons weg te komen slepen, en gezien de omschrijving van de situatie die we gaven wist hij vrij zeker dat de motor opgeblazen was en er sprake zou zijn van een reparatie in de vorm van een nieuwe motor. We wisten dus al hoe laat het was. Aangezien dat toch echt een te duur grapje zou gaan worden kwamen we met het idee en besloten we het over een andere boeg te gooien: zelf op zoek gaan naar hulp. Eerst liepen we richting een soort verlaten boerderij wat we er toch net iets te spannend uit vonden zien (en we geteisterd werden door een sprinkhanenplaag met gigantische sprinkhanen) waardoor we toch maar besloten om te keren en de andere kant van de weg te proberen. Ook daar bleek na een grote oprit opgelopen te zijn een boerderij te zijn, waar een oudere mevrouw buiten liep. Na haar het verhaal uitgelegd te hebben nodigde ze ons meteen al uit binnen te komen zodat ze ons koud water kon geven. Alleen dat deed al zoveel goed. Wat een mooie boerderij was het ook! Vervolgens is ze met ons meegereden naar een servicestation in Jugiong (het dichtstbijzijnde dorpje, en versta onder dorpje in dit gedeelte van het land 2/3 straten met praktisch niks). Zo stoer overigens hoe fit die vrouw nog was, in haar 70ste jaren trapt zij gewoon nog even een 4WD schakelbak over de snelweg! Na de man die daar werkte de situatie uitgelegd te hebben bleek het dezelfde man te zijn die we eerder al aan de telefoon hadden gesproken, en hij zou ons toch echt 150 dollar gaan vragen. Toen weer richting haar huis gereden om daar te bedenken wat we nu eens moesten gaan doen. Na enig overleg met haar en haar man (Bill en Jill, geweldig) besloten voor de zekerheid de Greyhound richting Melbourne te boeken om daarna te bekijken wat er nog te redden zou vallen. Om een lang verhaal kort te maken (het is namelijk al een lang verhaal) kon de Road assist wat ons betreft dood neervallen aangezien zij alleen geld afgetroggeld hebben en (ook al hadden wij een fout gemaakt) ons vervolgens geen stap verder gebracht hebben. Omdat het laat en donker begon te worden konden we niks meer doen of regelen waardoor we uiteindelijk bij dit ontzettend lieve Australische echtpaar hebben geslapen. Terwijl wij zelfs blij zouden zijn met de grond als slaapplek, had Jillzelfs een aparte kamer voor ons met twee perfect opgemaakte bedjes met sprei en al, waar we goed geslapen hebben ondanks deze tegenslag. Ze hebben zelfs voor ons gekookt, appeltaart als dessert, de nodige kopjes thee en vervolgens een heerlijk ontbijt gekregen! Ongelofelijk aardig en gastvrij. We hebben gedurende ons gehele verblijf heerlijk met dit gezellige fijne Australische echtpaar gepraat over van alles en nog wat (ze vonden het vooral erg interessant om te horen hoe het er in Nederland en andere landen in Europa aan toe ging en vonden het maar al te leuk om over hun eigen ervaringen te vertellen). Het begon hier zelfs echt als een thuis te voelen waar ik later nog op terug zal komen. Het deed me af en toe zelfs denken dat het onze eigen oma was en ik dus praktisch bij m'n eigen grote vriendin aan het bivakkeren was! ;-) De volgende ochtend zijn we weer richting het service station in Jugiong gereden omdat Paul (de man die we al eerder hadden gesproken) ons had beloofd te laten weten wat hij nog voor ons zou kunnen betekenen aangezien Allianz ons zo bedrogen had. Hij vertelde ons dat hij de auto gratis weg zou slepen en hij er nog eens naar zou kijken. Jill, Ilse en ik zijn vervolgens weer teruggereden richting huis maar kregen tegen de verwachtingen in een hele Tour de Jill door het gebied. Met haar flinke schakelvermogen en de 4WD knalden we alle weilanden door en vertelde ze ons alles wat ze wist. Super interessant, dat is pas the Ozzie Experience! Na deze aangename detour kwamen we weer terug bij het huis waar we gezellig met elkaar hebben geluncht. En toen was het tijd om te gaan. Ook al hebben we hier maar 1,5 dag gezeten, het voelde raar. Na afscheid genomen te hebben van Bill, en onderweg naar de busterminal in Gundagai heeft ze ons weer van alles verteld en laten zien. Eenmaal bij de busterminal aangekomen hebben Ilse en ik nog even een flinke doos Lindt-bonbons gekocht omdat dat op dat moment de enige manier voorhanden was om deze lieve mensen te bedanken. Na nog even wat met haar gekletst te hebben kwam de bus aangereden. Toen moesten we ook afscheid nemen van Jill, waar ik eigenlijk best wel moeite mee had. Zoals ik al zei, eigenlijk is het gek, maar ondanks dat je er maar 1,5 dag hebt doorgebracht raak je best wel aan zo'n koppel gehecht als ze zoveel voor je over hebben en zoveel voor je hebben gedaan. Ik ben erg dankbaar en ondanks dat ik natuurlijk veel en veel liever deze blog vanuit Ilse haar eigen auto ipv vanuit de Greyhound had willen schrijven, zien we het beide als een geluk bij een ongeluk dat we bij deze mensen terecht zijn gekomen en dat ze ons zo ongelofelijk goed hebben opgevangen! Als ik weer terug in Nederland ben ga ik ze zonder twijfel een dikke vette bedankbrief sturen!
Dit was het voorlopig weer even, denk dat jullie ogen nu wel vierkant genoeg zijn. We zitten nu zo'n 6 uur in de bus en hebben nog een uur of 2 te gaan totdat we in Melbourne zijn. Dan kan de zoektocht naar een baan en hopelijk wat meer vastigheid beginnen en horen jullie snel weer van mij! :)
Cheeeers,
Charlie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
