New-Zealand memories, Melbourne and Sydney

Good day mates!

De maand april is alweer aangebroken, we zijn alweer op de helft. Wat gaat de tijd toch ongelofelijk snel! Precies 3 maanden geleden begon dit mooie avontuur. Ik kijk nu al terug op zo'n onwijs vette tijd, in 3 maanden tijd al zoveel gezien, gedaan en meegemaakt. In mijn vorige verslag over de breakdown (wat trouwens ook alweer een eeuwigheid geleden lijkt) aan de zijkant van een zwaar afgelegen snelweg, had ik beloofd nog wat te vertellen over Nieuw Zeeland. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik erg achterliep met het bijhouden van een verhaal waardoor de drempel om te gaan schrijven nogal hoog werd. Toch vond ik het wel weer eens tijd om wat van m'n verhalen te delen, dus ik ga m'n best doen. Allereerst: Nieuw Zeeland is tot nu toe zeker het mooiste land geweest wat ik ooit heb bezocht. Elke bocht die we maakten met de bus leidde weer tot een heel ander uitzicht. NZ is zo ongelofelijk divers. Alleen de busritten naar alle locaties waren al zodanig mooi dat ik mezelf niet toeliet te slapen in de bus. Ik heb telkens zo onwijs zitten genieten van de mooie uitzichten. Het NZ avontuur begon voor mij in Auckland. Het begon al met het feit dat deze kleine draak een upgrade naar business class had gekregen. Eenmaal door de douane heen werd mijn naam samen met die van een aantal anderen omgeroepen. Aangezien ik m'n route had gewijzigd dacht ik dat het te maken zou hebben met een extra controle van m'n creditcard, maar niets was minder waar. "You've got an upgrade to business class" vertelde de stewardess mij. Na plaatsgenomen te hebben in m'n heerlijke stoel met belachelijk veel beenruimte werd ik al meteen verwelkomd met een appelsapje uit een echt glas (waar een backpacker al niet blij mee kan zijn, wat leer je de kleine dingen toch waarderen...) Daarna een heus stoomdoekje om mezelf lekker op te frissen. Dacht ik alles gehad te hebben, kwam de stewardess ook nog eens aangelopen met een heuse menukaart inclusief wijnkaart! Dus ik meteen het menu bestuderen, staat er serieus een soort biefstukje met pepersaus op de kaart!!! What are the odds? Charlie in heaven. Zat ik daarna te grappen dat er ook vast nog iets van een glaasje champagne op me stond te wachten, zit ik even later van een heerlijk luxe maaltijd mét een glas chardonnay te genieten. De vlucht kon wat mij betreft dus niet lang genoeg duren hahaha. Toen ik in Auckland aankwam was het helaas regenachtig. Ik had geen rekening gehouden met het tijdsverschil tussen NZ en Australië waardoor Stray (bustouroperator waar ik gedurende m'n hele trip door NZ mee heb gereisd) helaas niet meer te bereiken was. De volgende ochtend heb ik om die reden dan ook m'n eerste bus gemist omdat de pick-up location niet meer op tijd veranderd kon worden. Eerst dacht ik dat dit me een boete zou opleveren, maar gelukkig was het binnen verloop van tijd weer opgelost. Ik dacht alleen nog wel een extra nacht in het hostel te kunnen verblijven, dus ik met m'n goede gedrag naar de receptie toe, zaten ze volgeboekt. Op het eerste gezicht geen probleem, snel m'n spullen ingepakt, uitgecheckt en op zoek gegaan naar een andere plek die me onderdak zou kunnen bieden. Helaas zaten de volgende drie hostels die ik probeerde ook compleet volgeboekt. (In m'n achterhoofd zag ik mezelf al onder de eerste de beste brug slapen....) Daar liep ik dan, door de stromende regen met m'n backpack. Totdat ik eindelijk een hostel had gevonden. Zwaar krakkemikkig, smerig en luguber(e mensen) weliswaar, maar ik was allang blij dat ik die nacht een dak boven m'n hoofd zou hebben. De volgende ochtend was het dan zo ver: de eerste rit met Stray. Nog in Australië had ik al gezegd dat ik hoopte dat er op z'n minst één Nederlander in de bus zou zitten, bleken er uiteindelijk wel zo'n 8 Nederlanders in te zitten! Super leuke groep mensen. Onze eerste buschauffeur was niet bepaald om over naar huis te schrijven (ook al doe ik dat nu toch, ha-ha). Hij was constant te laat waardoor we de eerste dagen de nodige scenic stops hebben gemist, wat naar mijn mening juist het hele idee van Stray was. Bovendien was het uiteindelijk zelfs zo erg dat de bus er al twee keer praktisch mee ophield (de eerste keer hebben we hem serieus met z'n allen aan staan duwen, zie je het al voor je...) maar Bluebird er compleet lak aan had en de bus gewoon met de kabels besloot te starten. Zelfs toen kon hij nog niet bedenken dat het misschien wel handig zou zijn om hulp te gaan vragen. Nou goed, de eerste locatie was Raglan, het NZse surfersdorpje. Helaas was het niet mooi weer dus hebben we niet erg veel op die locatie gedaan. De volgende locatie was Morea, wat de eerste culturele stop was. Helaas waren we hier veel later dan gepland door onze nalatige buschauffeur (zo'n 6 a 7 uur later omdat de bus in the middle of nowhere er mee ophield en de reparateur van ver moest komen (en dat voor een reparatie van nog geen 5 minuten)). Ondanks dat we niet meer mee hebben kunnen doen aan de geplande culturele activiteiten (zoals de traditionele dans de 'haka') hebben we alsnog genoten van het heerlijke eten dat ze voor ons hadden gekookt. Die avond sliepen we in hun tempel waar je alleen op blote voeten mocht lopen en waar niks van drinken, ook geen water, mee naar binnen genomen mocht worden. Een hele aparte gewaarwording om met zo'n grote groep in een tempel te slapen, erg leuk. In Rotorua, de volgende locatie, heb ik op een band getoobed door de Waitomo Caves, we zijn naar Wai-o-Tapu geweest, een thermisch en vulkanisch actief park waar we hele bijzondere natuur hebben gezien en ik heb geraft van een 7 meter hoge waterval. Dat laatste was nogal spannend omdat ik niet had verwacht dat er zo'n strikt protocol aan verbonden zou zitten en omdat ik niet had verwacht dat we helemaal kopje onder zouden gaan met de raft. Ook ben ik vanuit Rotorua naar Hobbiton geweest. Ik had de films nog niet eens gezien maar desondanks was dit ook erg leuk om meegemaakt te hebben. Lake Aniwhenua was de volgende culturele stop waar we in een heel fijn hostel aan het water zaten. Hier kregen we te eten uit een traditionele hangi (soort van oven onder de grond waarin zij alles bereiden en alles een lekkere "smoky" smaak krijgt). Na Lake Aniwhenua volgde Blue Duck Station. De rit hiernaar toe bestond uit veel zigzaggen en bochten, een bumpy ride, maar wauw, wat een mooie tocht en locatie. We zaten middenin de bergen in een soort van houten hutjes, mega lekkere bedden dus echt heerlijk kunnen slapen. Lekker gekookt samen met de groep en dezelfde avond een mooi feestje gebouwd met z'n allen en alle Zweedse, Duitse, Engelse (en ga maar door) travelbuddies kennis laten maken met onze oerhollandse klassiekers van Guusje, zelfs nog de polonaise gedaan met z'n allen, hilarisch. Na een rustig ontbijt in de zon kon de volgende activiteit beginnen: kajakken. Een perfecte dag om lekker het water op te gaan. Na wat instructies en waarschuwingen dat we op moesten passen voor de rips (versnellingen) kon het avontuur beginnen dat uiteindelijk een iets andere wending aannam dan we hadden verwacht. Rustig kanoënd en meelallend met het nummer Riptide waren Sabrina en ik lekker van het uitzicht aan het genieten, alle rips gingen prima, soms een soort van uit de bocht vliegen totdat er toch wel een sterkere aan kwam. Van tevoren leek het niet zo'n heftige, maar toch weken we wel net iets te ver uit naar links en richting de rotsen. Toen we eenmaal steeds verder die kant op werden geduwd kapseisden we en vielen we beiden in het water. Enigszins in paniek maar toch keihard lachend kwamen we weer boven water en werden we machteloos door de harde stroming meegevoerd. Na op een struik geklapt te zijn kwam een andere kajak nog bijna op ons in gevaren waardoor Sabrina moest loslaten en ik tegen de stroming in de kajak weer om moest zien te klappen. Uiteindelijk allemaal goed gekomen, toch wel even spannend en wel een camera en zonnebril kwijtgeraakt maar gelukkig zijn we er zelf goed vanaf gekomen :) De volgende ochtend moesten we vroeg ons bed uit om klaar te stomen voor de Tongariro Alpine Crossing. Ook hier had ik erg naar uit gekeken! Mijn schoenen werden zoals ik eigenlijk van tevoren al had verwacht afgekeurd en ik had volgens hen te koude kleren aan dus na enigszins twijfelen toch maar weer de flappen moeten trekken en warmere kleding en hikingboots (na 3 maten gepast te hebben -_-') gehuurd. Dat ik toch voor de verkeerde maat was gegaan zou later tijdens de wandeling maar al te goed duidelijk worden. Daar gingen we, in een subgroepje van zo'n 8 man. De eerste 4 km gingen me eigenlijk makkelijk af. Na zo'n 5 kilometer kwamen de devil's stairs die, echt waar geloof me, hun naam meer dan waar maken. Helemaal niet gek dat ze die zo genoemd hebben haha. Iedereen was buiten adem maar het voelde eigenlijk heerlijk. Wat wel even wat minder was, was dat tijdens het afdalen (en steil ook) ik steeds met m'n tenen tegen de harde voorkant van m'n hikingboots aan kwam waardoor het op een gegeven moment voelde alsof m'n teennagels er allang af lagen. Toch verzachtten de adrenaline en m'n lachbui door de steile afdaling (en half vallende Chinezen met skistokken) de pijn enigszins. Na de nodige Kodakmomentjes bij de Emerald Lakes hebben we na nog een flink stuk doorgelopen te zijn lekker een pitstop gehouden bij een soort hutje. Toen we het einde daarna eenmaal naderden begonnen we de benen wel echt te voelen en dachten we op een gegeven moment ook nog eens verdwaald te zijn doordat we een afslag gemist dachten te hebben. Meteen dus maar gebeld omdat ze ons al tussen neus en lippen door hadden verteld dat het wel een duur grapje zou worden als je de bus zou missen en ze je dus apart op moesten komen halen. Gelukkig waren we, hoe kan het ook anders, een paar honderd meter verwijderd van de parkeerplaats waar ze ons op zouden pikken. Na een tijdje gewacht te hebben op de buschauffeur kwam deze aangereden met een heeeeele aangename verrassing: een koelkist met een stel ijskoude Tui-biertjes erin. Allemaal even proosten dat we deze prachtige tocht van bijna 20 kilometer hadden voltooid en met de beentjes omhoog onder het genot van dit koude biertje een mooie rit terug naar het hostel waar we allemaal lekker een jacuzzi in gesprongen zijn. Na National Park was het tijd voor Wellington waar we voornamelijk gechilld hebben. Met Sabrina ben ik nog naar Fifty Shades of Grey geweest waarna ik van haar en Nicole jammer genoeg afscheid moest nemen. Nogmaals, het was top om met jullie het Noordereiland te hebben kunnen doenDe volgende ochtend zijn we met de ferry richting het Zuidereiland vertrokken. Helaas was het zodanig druk dat er geen zitplek meer was en we in de kinderweide belandden, dat moet een geweldig gezicht geweest zijn. Toen we eenmaal van de ferry af kwamen zijn we meteen naar Abel Tasman vertrokken. Deze plek voldeed ook zeker aan de verwachtingen. Helaas had ik door de Crossing erg last gekregen van m'n knie waardoor ik de hike in Abel Tasman niet kon afmaken en ik de rest van de middag met m'n zuidereiland- en zuiderburenmaatjo Betty aan het strand gelegen heb. Toch een prima alternatief, dacht ik zo! Na AT hebben we in Westport verbleven waar we een hele leuke bierproeverij hebben gehad. Daarna gingen we naar Franz Josef die erg hoog op m'n verlanglijstje stond. Het was een veel kleiner dorpje dan verwacht en ons hostel zat echt middenin de bergen, het deed me erg denken aan wintersport, zo met die gletsjer en besneeuwde bergen op de achtergrond. Prachig! De volgende ochtend was het dan ook tijd om de Ice Explorer te gaan doen. Gezien de ontsteking in m'n knie was ik bang dat ik dit niet zou kunnen doen dus had ik besloten hier niks over te zeggen en het gewoon te proberen. Aan het einde van de hike had ik door de pijn wel veel moeite om naar beneden te komen, maar wat ben ik blij dat ik het toch heb kunnen doen! Alleen de helikoptervlucht die ons op de gletsjer dropte was al zo waanzinnig vet. De explorertocht zelf was onwijs mooi. Zeker alle centen waard, en extra gaaf omdat de gletsjer aan het verdwijnen is en dit over een aantal jaren niet eens meer mogelijk is. Next stop: Lake Wanaka! The place to be om te gaan skydiven. 6 uur 's morgens werden we opgehaald bij het hostel om richting de skydiveplek te vertrekken. De weersomstandigheden leken perfect en de zonsopgang was zo mooi! Na in een lekker strak pak gehesen te zijn was het zo ver, de skydive waar ik zo lang naar had uit gekeken was daar! Ik was bijzonder genoeg echt totaal niet zenuwachtig en had er alleen maar onwijs veel zin in. Mooi om de eersten op 13,000 ft naar beneden te zien springen, en ikzelf ging nog even 3,000 ft hoger! Blijkbaar is het op die hoogte nodig om een zuurstofmasker op te hebben. Binnen de kortste keren hing ik al met m'n benen buiten het vliegtuig. Wat een uitzicht heb je dan! Onbeschrijfelijk en bijna niet in woorden te vatten wat dat voor een gevoel dat geeft. De sprong voelde zo ongelofelijk goed. Aangezien ik ervoor had gekozen een cameraman mee te laten springen probeerde ik er tijdens het dalen nog een Zanger Rinus move uit te persen, maar door de zwaarte- en windkracht lukte dit spijtig genoeg niet. Desondanks was dit een van de vetste dingen die ik ooit heb gedaan in m'n leven! Zeker voor herhaling vatbaar. Toen de parachute eenmaal uitgeklapt was nog intens zitten genieten van het uitzicht, zelfs Mt Cook kon ik zien. De parachutist liet mij de parachute nog even besturen wat ook machtig mooi voelde. Eenmaal weer met beide voeten op de grond zat ik in een split second zelfs een skydivecursus te overwegen, zo vet vond ik het. Na Wanaka was het tijd om naar Queenstown te gaan. In Queenstown hebben we lekker gestapt, kennis genaakt met de beste burger van NZ (de Fergburger), we hebben geluged (karten van een berg met een uitzicht als dat van een ansichtkaart) en we hebben met een groepje van 8 man een Jucy-van gehuurd en zijn zelf naar Milford Sound wezen roadtrippen. Eenmaal in Mount Cook gearriveerd (de volgende locatie) ging het eindelijk iets beter met m'n knie waardoor ik me weer eens aan een hike kon wagen. Op de Tongariro na is dit zeker een hike die aan het lijstje van mooiste ooit toegevoegd kan worden. Op de laatste locatie, Rangitata, heb ik doordat m'n geld net iets te hard ging en doordat ik ziek was (Queenstown had toch wel z'n sporen bij me achter gelaten) helaas geen activiteit kunnen doen. Ondanks dat ik ziek was hebben we toch een waardig afscheid gehad van de bus gehad en zal ik dit avontuur nooit meer vergeten. NZ, wat was je mooi! Ik zou er nog uren over door kunnen praten, maar ik denk dat jullie nu wel een goed beeld hebben van wat ik daar allemaal heb beleefd :-) Nadat ik weer in Australië arriveerde ben ik richting Melboune vertrokken. Hier heb ik ook echt een toptijd gehad. Ondanks dat ik er aan het eind wel een beetje doorheen zat omdat het niet echt wilde lukken met werk (en ik ook nooit iets won tijdens de dagelijkse bingosessies in het casino hahaha :P) kijk ik terug op een leuke tijd waar ik onder andere goed bevriend ben geraakt met Liz. Mooi om te zien hoe je mensen steeds beter en positiever leert kennen als je ze weer tegen komt. Ik heb in Melbourne de nodige proefdagen (trials) en job interviews gehad, dus aan kansen lag het niet, maar helaas zou ik steeds maar iets van 15 dollar per uur gaan verdienen. Op die manier zou ik m'n doel van zoveel mogelijk sparen niet kunnen halen, wat me van de ene op de andere dag heeft doen besluiten de nachttrein naar Sydney te pakken om te ondervinden hoe m'n kansen daar zouden liggen. Op het moment zit ik alweer zo'n 3 weken in Collaroy, de eerder genoemde thuisbasis. Dezelfde dag dat ik aan kwam in Sydney heb ik meteen al een trial bij Pony Dining gehad waar ik meteen aangenomen ben. Een chill gevoel na de nodige teleurstellingen op het gebied van werk: eindelijk ook een instroom van geld in plaats van enkel uitstroom! Pony Dining is een fine dining, classy restaurant in The Rocks wat dichtbij Circular Quay (aan de Sydney harbour) ligt. Het doet eigenlijk een beetje Italiaans aan, een hele leuke plek om te werken dus. Ik kan hier zeker veel leren! Momenteel woon ik dus in Collaroy en op een vrije dag lig ik lekker op het strand of ga ik Manly in. Het enige nadeel is dat ik 45 minuten heen met de bus en weer 45 minuten terug moet reizen naar werk, dus wellicht verkas ik na volgende week naar het centrum. Aangezien ik hier nu voornamelijk aan het werken en chillen ben, zal ik waarschijnlijk ook niet echt veel plaatsen. Dit was voorlopig wel weer even genoeg leesvoer dacht ik zo! :-) Nu is het zaak om even wat nulletjes aan de bankrekening toe te voegen.

Cheeeeers,

Charlie